
Toen ik mijn werkende leven begon als fysiotherapeut drong al snel tot me door dat dit niet het vak voor mij was. Ik was uit op het goed begeleiden en genezen. Maar de klachten van patiënten volgden elkaar op, al mijn serieuze aandacht ten spijt. Dat deed me twijfelen. Verstond ik de hulpvraag niet goed? Koos ik niet de goede aanpak? Was het toeval?
Ik was toe aan meer kennis en wijsheid. Ik wilde meer met ‘de klacht achter de klacht’ en zocht iets dat paste bij mijn eigen manier van zijn.
Het was 1982 en Ted Troost, Willem Polman en Anne-Jan van Minnen hadden in Rotterdam net de opleiding van Frans Veldman voortgezet.